پاییزانه ...

از پنجره ی خیس، نگاهم گره خورد به برگ هایی که زمین خیس را فرش کردند. بلافاصله حس تازگی هوا مشامم را پر کرد. نفس عمیق کشیدم و  نگاه را روی تنه ی خیس درخت لیزدادم  تا رسید به سرشاخه هایی که  نیمه برهنه شده اند. تناسب دلپذیری بین رنگ زرد برگ و تنه قهوه ای درخت بوجود آمده! و  مردم با سریعترین سرعتی که می توانند در حرکتند.

 یک روز صبح از خواب بیدار می شوی و زمین جامه ی نو سپیدرنگ به تن پوشیده؛ هوا تازه و برنده! با هر نفس انگار خنجری بر گلو فرو می کنی. ناچار گوشه ی شال گردن را روی بینی می گیری و نفس می کشی. قدمهایت را آهسته تر بر میداری مبادا سرسره بازی روی برف ها را آغاز کنی. از خیابان که می گذری دوچندان باید حواست جمع باشد که مبادا سراپا گل شوی از عبور خودروهایی که حقوق عابر پیاده را نادیده می گیرند. در بین طراوت و خیسی زمین و مشکلات شهری که احاطه ات کرده اند، درست وقتی نفس تازه می کنی از هوای دلپذیری که به ندرت در این شهر تجربه خواهی کرد، با خود فکر می کنی شاید این آخرین پاییزی باشد که می بینم! آنوقت ولع بیشتری برای دیدن و لمس کردن پاییز داری.