کودکانه زیستن ، هنر می خواهد!

چشمان گرد و سیاهش را به من دوخته بود. پلک هم نمی زد. به محض آنکه  با لبخندیسرم را تکان دادم لبان کوچکش با خنده باز شد. آنقدر بامزه مرا نگاه می کرد و منتظر واکنش های من می شد و آنقدر زیبا هیجان اش را نشان می داد که باعث خنده ی تمام خانمهایی اطراف صندلی ما شد. آنقدر به حرکاتش ادامه دادتا مادرش طوری نگه اش داشت که بتواند اطراف را بهتر ببیند. هنوز کوچکتر از آن بود که بتواند سرش را به خوبی نگه دارد... اما لبخندش، آن چشمان گرد و سیاهش توانسته بود لبخند بر لبان حداقل 7 نفر بیاورد. مادربزرگش با لبخند به واکنش های او نگاه می کرد و معلوم بود در دل دعا می خواند نازنین نوه ی دوست داشتنی اش چشم نخورد.

وقتی دوباره سرش روی شانه ی مادرش قرار گرفت، وقتی همچنان چشم در چشم من دوخته بود و منتظر بود حرکتی کنم تا لبخند زیبایش را تحویلم دهد، سرم را جلوتر بردم و از بین دو صندلی که بین ما بود به او گفتم " دختر خوشرو، امیدوارم همیشه دل و لبت خندان باشه. یادت باشه دنیا ارزش هیچ اندوهی رو نداره. پس شاد و تندرست زندگی کن"  اول خندید اما بعد به نظر می رسید با دقت به حرفهایم گوش می دهد. در آخر لبهای کوچکش نیمه باز شد و صدایی نامفهوم شنیده شد. دختری که کنار مادرش نشسته بود گفت" چقدر با دقت گوش میکنه" 

دیگر باید پیاده می شدم. بازوی لطیفش را نوازش کردم و گفتم " دعا می کنم همیشه خنده بر لبهات باشه دختر کوچولوی خوشرو" ...