بازار مولوی

در خاطرم نام بازار مولوی گره خورده با بو و رنگ پارچه ها، عمده فروشی های آجیل ، حبوبات و لوازم بهداشتی. بارها به آنجا رفته ام و خودم را میان پارچه فروشی ها گم کرده ام. نه اینکه برای هر تکه پارچه ای که می خرم راهی مولوی شوم، نه!  همیشه خریدهای مهم، یا عمده راه ما را به سمت مولوی کشانده است. برای آدمی مثل من، مقاومت در برابر خریدن پارچه کاری طاقت فرساست،  ولی به نوازش چشمانم با آنهمه نقش و طرح می ارزد. 

اما دیروز، من آنجا نبودم که پارچه بخرم. قرار بود کار کوچکی برای پدر انجام بدهم و بعد او و مادر به مولوی بروند. لحظه آخر تصمیم گرفتم همراهشان بروم. خودم را به روز و روزگار سپردم و منتظر ماندم که ببینم چه هدیه خاصی برایم در نظر گرفته است. حتی وقتی مادر با شیطنت گفت " نمی خوای پارچه فروشی ها را ببینی؟" گفتم "بگذار یک روز بیاییم و سر صبر چرخ بزنیم". 

 و آن هنگام، وقتی از یکی از فروشگاه های نبش خیابان خارج شدم، زیر یکی از هیجان انگیزترین برگ ریزان های عمرم قرار گرفتم. من از جهان پرهیاهو جدا شدم و در ریزش برگ ها نفس کشیدم. میان رفت و آمد عجولانه ی عابران، روحم روی برگ کوچک زرد رنگی سر خورد و رقصید و بر زمین نشست. 

* دو بار زیر برگ ریزان قرار گرفتم. یک بار در میدان بهار شیراز، و دیگری بازار مولوی. برای اولی همیشه منتظر بودم، دومی را حتی تصور هم نکرده بودم.