به چشم عقل در این رهگذار پرآشوب ... جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی‌محل است

همین که دخترک با مادرش سوار اتوبوس شد، خانمی که کنار دستم نشسته بود او را دعوت به نشستن کرد. دخترک با طره های زیبای گیسوی زیتونی میان ما نشست. نگاهش کردم . شلوارک لی کاغذی و تی شرتی گلبهی با یقه ی چین دار پوشیده بود. دست راستش را به زحمت به میله ی جلو گرفته بود  و در دست چپ ، کیک رولتی خوشبویی نگه داشته بود.  خریدها را جابه جا کردم و یک دستم آزاد شد. گفتم " میخوای نگه ات دارم نیفتی؟" با سر گفت آره.

دستم را از پشتش رد کردم و جلوی شکمش نگه داشتم. نمی خواستم تماس دستم فشاری روی شکمش بیاورد. دخترک آرام به مسافرانی که پیاده و سوار می شدند نگاه می کرد و کیک می خورد. نگاهم مناظر بیرون را می دید اما فکرم ... داشتم به خیلی قبل ترها فکر می کردم. اینکه زمانی دوست داشتم دختری داشته باشم و یک جور دیگر مادرش باشم. دخترم آزاد باشد مخالف نظر من داشته باشد و به شیوه ای که خودش دوست دارد زندگی کند نه آنگونه که من فکر میکنم درست است. چه خیال ها و آرزوهایی که محقق نشد!... دخترک انگار صدای فکر مرا می خواند. یک دفعه برگشت و توی صورتم نگاه کرد. 

لبخند زدم و گفتم: راستی چند سالته؟  

- شش سال

- پس سال دیگه میری مدرسه !

- نه میرم پیش دبستانی 

- چه خوب. داری کم کم بزرگ می شی ... و دوباره سکوت. هر دو به خودمان برگشتیم.

اتوبوس ایستاد . سرم را که بالا گرفتم ، کنار دیوار کوتاه پارک ... دیدمش ! با موهای سیاه پرپشت مجعد بلند که با کش نه چندان سفت بسته شده بود، تی شرت سبز تیره گشادی پوشیده بود و داشت کوله پشتی سیاهش را روی شانه اش جابجا می کرد. نگاهم به شلوارش که افتاد جا خوردم. لگ طرح لی زنانه با کفش های راحتی ساده . صورتش را نگاه کردم. چشم های نگرانش هر طرف را جستجو می کرد. هندزفری را توی گوشش گذاشت و کمی سرعت قدمهایش را بیشتر کرد. هنوز چیزی را که دیده بودم هضم نکرده بودم. فکر کردم خطای دید من بود اما چشم های درشت شده ی زن چادر به سر که به میله ی روبرو چسبیده بود، چیز دیگری می گفت.

وقت پیاده شدن، مادر دخترک تشکر کرد و جای من نشست. زنی که میان راه کنار ما نشسته بود با تعجب نگاه کرد و رو به من گفت " فکر کردم دختر خودتونه ..." لبخند زدم ... دستی برای دخترک تکان دادم و پیاده شدم.