بوها ...

بار اول : 

به محض سوار شدن به تاکسی، بوی ناراحت کننده ای مشامم را پر می کند. با خودم فکر می کنم چطور می خواهم این مسافت را با این بو سپری کنم. اما می شود! بعد از چند دقیقه دیگر متوجه بو نیستم. هر چند که به محض پیاده شدن ریه هایم را از هوای آلوده ی پاییزی میدان هفت تیر پر می کنم و فکر می کنم چه هوای دلپذیری!

باردوم:

به محض ورود به بخش بستری در بیمارستانی قدیمی، از استشمام بوی خاصی که در فضا پخش شده، حالت تهوع می گیرم. اما چاره ای نیست باید به ملاقات بیمار بروم. با این وجود دو ساعت آنجا دوام آورده ام. به محض وارد شدن به محوطه حیاط، ریه هایم را ازهوای بی بو پر می کنم.

گاهی مجبوریم بوی متعفن وضعیتی را تحمل کنیم. گاهی درگیر مسائل پیچیده یا وضعیت ناخوشایند می شویم. اوایل  تمام افکارمان حول وحوش حل مساله می گردد. اما به مرور زمان به شرایط سخت عادت می کنیم. به حضور آدمهای منفی باف، به بوی متعفن خیانت، به دست و پا زدن در مشکلات پی درپی. اینجاست که باید فاتحه ی نفس های زندگی بخش را بخوانیم. 

بیا عادت نکنیم به بدی ها. بیا هر بار که سوار تاکسی بدبو شدیم از راننده بخواهیم بایستد و پیاده شویم، حتی اگر به قیمت دیرتر رسیدن تمام شود!  بیا به مسئولین بیمارستان شکایت کنیم از وضعیت ناخوشایند هوایی که بیمارمان تنفس می کند. بیا آدم خیانت کار و دروغ گو را از زندگی امان حذف کنیم و حداکثر فاصله را با آدم های منفی باف رعایت کنیم. بیا زنده باشیم و زندگی کنیم.